Η ξυλογλυπτική
Η ξυλογλυπτική
Η ξυλογλυπτική είναι μία πολύ παλαιά τέχνη. Μετά από την πρωτόγονη ζωγραφική, ο άνθρωπος άρχισε να σκαλίζει το ξύλο με την πέτρα. Έτσι, στους προϊστορικούς χρόνους ακόμα, ο άνθρωπος διαμόρφωσε ξύλινα είδωλα.
Στην διάρκεια της κλασσικής αρχαιότητας, η ξυλογλυπτική υποχωρεί και παραχωρεί την θέση της στην γλυπτική στην πέτρα και στο μάρμαρο. Κατά την βυζαντινή περίοδο, η τέχνη αναζωπυρώνεται με την κατασκευή των τέμπλων και άλλων τμημάτων των εκκλησιών, δημιουργώντας μία ιδιαίτερη κατηγορία, την εκκλησιαστική ξυλογλυπτική, η οποία διατηρείται έως σήμερα.
Η ξυλογλυπτική στην Ελλάδα, χρονολογείται από τα πρώιμα αρχαϊκά χρόνια, όπου το ξύλο χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία αγαλμάτων (ξόανα). Ο Παυσανίας αναφέρεται σε αυτά, μέσα στα κείμενά του. Μια άλλη κατηγορία αγαλμάτων κατασκευασμένων από ξύλο, ήταν τα ακρολιθικά.
Κατά τον 7ο π.Χ., αρχίζει στην Ελλάδα η χρήση του μαρμάρου στα γλυπτά. Η ξυλογλυπτική πλέον, εφαρμόζεται μόνον στην διακόσμηση των επίπλων, δεχόμενη επιρροές από τους αρχαίους Αιγυπτίους. Η ξυλογλυπτική θα γνωρίσει μεγάλη άνθηση, πολύ αργότερα, την εποχή του Βυζαντίου.
Από την Αναγέννηση και μετά, η ξυλογλυπτική στρέφεται προς το έπιπλο και την εσωτερική διακόσμηση, ευρίσκοντας ένα πολύ μεγάλο πεδίον εφαρμογής. Όλα τα στυλ διακόσμησης (Μπαρόκ, Ροκοκό έως Βικτοριανό), περιλαμβάνουν ξυλόγλυπτα διακοσμητικά στοιχεία, ενώ η ξυλογλυπτική προχώρησε σε νέους τομείς, όπως η μαρκετερί.
Στην νεώτερη Ελλάδα, η τέχνη της ξυλογλυπτικής γνώρισε πολύ μεγάλη άνθιση, σε διάφορες περιοχές, όπως το Μέτσοβο. Σήμερα, έχουν απομείνει ελάχιστοι τεχνίτες, που ασχολούνται με την επιπλοποιΐα και την διακόσμηση τέμπλων εκκλησιών. Τα περισσότερα από τα κλασικά μας έπιπλα είναι με ξυλόγλυπτα σκαλίσματα, που τα πλουτίζουν και τα ομορφαίνουν.